1. Nadal słyszę duchy w swojej głowie.

      Przestępowała z nogi na nogę, przewracając nad grillem kiełbaski. Festyn zaczął się już dobre trzy godziny temu, ale był niezwykle nudny i męczący. Cały czas podobne twarze, bez przerwy ograne piosenki. Laura pomyślała, że jeśli któryś z uczestników jeszcze raz wybierze „My heart will go on” to ona sama strzeli sobie w głowę.

Znudzona słuchała pobłażliwych komentarzy, które zespół dawał śpiewającym, by ich nie urazić, lecz wszystko oglądała jedynie na telebimie. Kramik z pieczonymi kiełbaskami, w którym sprzedawały z matką by dorobić trochę grosza, stał z boku i przy ostatniej alejce. Na wynajęcie miejsca bliżej sceny nie mogły sobie pozwolić.

      – Dwie z ketchupem poproszę – powiedziała dziewczyna w korekcyjnych okularach wielkich jak doniczki.

      – Sos majonezowy? – Laura uśmiechnęła się, bo dzisiaj prawie nie miały klientów. Wszystkie twarze zwrócone były w stronę sceny, a tłumy dziewczyn, które cisnęły się wokół podwyższenia dla zespołu, prędzej umarłyby z ekscytacji niż pomyślały o jedzeniu.

W tle było słychać piski i radosne śmiechy rozbawionych ludzi, a gdzieś blisko kramiku ktoś żywo oklaskiwał uczestniczkę.

      – To prawdopodobnie jego córka – zagadnęła przyjaźnie dziewczyna. – A tobie...nie żal ci? – Laura podniosła oczy znad plastikowego talerzyka, na który właśnie nalewała ketchup. – Nie żal ci, że ich nie widzisz?

      – One Direction? – Wydawały się, że są w podobnym wieku.

      – Po konkursie uczestniczki będą mogły poznać zespół, wiesz, za sceną. Właśnie po to się zgłosiłam. Mam nadzieję, że nie zrobię z siebie kompletnej kretynki wyjąc, ale cel uświęca środki –  parsknęła. –  Jestem mega podekscytowana, że ich poznam.

      – Proszę – Laura z uśmiechem podała jej jedzenie. – I powodzenia – zawołała za nią.

      – Kolejna nie widząca świata poza nimi? – powiedziała matka, wchodząc od tyłu do niewielkiej budki i niosąc kolejną porcję surowych jeszcze kiełbas.

      – Ta akurat była miła – odpowiedziała Laura.

      – Ruch jest chyba dziś niewielki, więc może idź sobie popatrzeć. Wystarczająco już mi dziś pomogłaś.

W momencie, gdy Laura już miała odmówić jej wzrok padł na prowizoryczną ladę. Na niewielkim stoliku obitym ceratą, tuż za koszykiem ze sztućcami leżało coś niebieskiego. Zmarszczyła brwi i sięgnęła. Z niebieskiej smyczy na szyję zwisała przepustka z numerem.

     – A teraz, proszę państwa, zapraszamy na dwudziestominutową przerwę. Proszę pamiętać, że zostało nam jeszcze wiele cudowwwwnych uczestniczek i nawet kilku uczestników – słowa konferansjera, który robił wszystko, by nie być zabawnym, potoczyły się ponad błoniami. – Po przerwie wracamy oczywiście do Southampton więc zostańcie z nami. I nie regulujcie odbiorników. To jest Charytatywny Piknik z One Direction! – Laura zobaczyła w telebimie, jak facet wskazuje palcem do kamery.

     – Zaraz wracam...

     – Laura, jest przerwa, przyjdą klienci!

     – Zaraz wracam, obiecuję – zawołała.

     Dziewczyna w okularach nie musiała wcale zapaść się pod ziemię. Wokół było tylu ludzi, że Laura równie dobrze mogła szukać jej na oślep. Zaczepiła kilka dziewczyn, które wyglądały dość podobnie, lecz nie miała szczęścia, a gdy dotarła do granicy tłumu widziała, że nikogo w ten sposób nie znajdzie. Ojcowie trzymali na barana najmniejsze dziewczynki, a te większe nie miały ochoty nikogo przepuszczać. Wywalczone miejsca były przecież najważniejsze! Laura wpadła na pomysł i cofnęła się z trochę.

     – Jestem uczestniczką i chcę przejść, przepraszam – powiedziała pewnym tonem. Kilka osób odwróciło głowy, a Laura wskazała na pośpiesznie zawieszoną smycz na szyi. – Mam dostać się do tamtego wejścia B. – przeczytała z plakietki.

     – To przefruń – szczeknęła jedna z nastolatek, a cała grupka zawtórowała jej śmiechem. No cóż – pomyślała Laura. – Idiotek nie sieją...

Oddaliła się od grupki i podeszła do jednego z ochroniarzy. Miała zamiar po prostu zwrócić te plakietkę.

     – Przepraszam... –  powiedziała.

     – Tak, tak, trzymać lewą stronę, zrozumiałem – facet przycisnął palcem coś co wyglądało na słuchawkę bluetooth. Zerknął na przepustkę dyndającą na jej szyi i odsunął się z drogi.

     – Przepraszam, chcę to panu oddać.

     – Idziesz czy nie? Nie przeszkadzaj – warknął, po czy znowu złapał się za ucho.

Idiotów nie sieją również.

     Za barierkami stało kilku organizatorów. Byli zajęci rozmową i popijali kawę z plastikowych kubków. Wokół kręcili się ludzie od nagłośnienia i światła, a Laura pomyślała, że taka okazja może się już nie powtórzyć. Po małych schodkach weszła na tył sceny. Zanim odda plakietkę, chciała zerknąć na „telewizję od kuchni”. Spodziewała się, że zaraz natknie się na tłumy ludzi, lecz gdy nacisnęła klamkę, był tylko ciemny korytarz. Zaczęła iść nim ostrożnie, powoli rozglądając się na boki. Nikt jednak nie nadchodził, nikt się nie zainteresował. Doszła do kolejnych drzwi i znów nacisnęła klamkę. Zamiast za kulisami, znalazła się jednak w pustym pomieszczeniu, w którym panowała absolutna ciemność.

     – Przepraszam, jest tu kto? – zawołała i zmarszczyła brwi. Zero odzewu. – Przepraszam...– powtórzyła, lecz nadal otaczała ją tylko przemożna cisza. Miała jedynie wrażenie, że słyszy tupot czyichś stóp jakby...nad sobą? Pomyślała, że jeżeli zrobi kilka kroków na pewno dojdzie do jakiegoś następnego korytarza...Nagle BUCH! – zamarła w miejscu.

     – Witamy państwa po przerwie na dorocznym Pikniku Charytatywnym w Southampton. To tu młodzi utalentowani ludzie prezentują nam swoje umiejętności i to ich możecie wspierać w smsowym głosowaniu. Całkowity koszt każdego smsa zostanie przekazany dla dzieci z chorobami serca, a ja przekonany jestem, że serca naszych uczestników i wasze przed telewizorami już na pewno biją szybciej, bo dzisiaj, w wyborze uczestników, na których zechcecie oddać głos, pomagają nam: Liam – odgłos fanfarów i tupot – Niall – to samo – Zayn, Louis i Harry czyli wspaniała grupa  ŁAN DAJREKSZYYYYYYN – Laura wyobrażała sobie, że zespół wychodzi teraz półtruchtem na podest, na którym były ustawione ich jurorskie krzesła, jednak ona sama nie nadal nie wdziała nawet czubków własnych butów. Była przekonana, że cała scena rozbłysła teraz światłami – najwyraźniej wszędzie, tylko nie w tym pomieszczeniu.

     Zrezygnowała z szukania drogi i postanowiła zwyczajnie się cofnąć. Odruchowo sięgnęła w miejsce spodziewanej klamki, lecz po tej stronie drzwi jej dłoń napotkała na gładką powierzchnię.

     – Gdzie ja do cholery jestem? – szepnęła, gdy podłoga nagle zaczęła się podnosić. – Łow, łoł, łoł, hohoł – zakołysała się Laura.

     – Następna uczestniczka ma na imię Chrisy i do konkursu wybrała piosenkę swojej imienniczki. Dziewczyna z numerem czterdziestym pochodzi z Londynu i uwielbia One Direction. Jej mama za kulisami zdradziła mi, że córka podkochuje się w Niallu, lecz Chrisy sprostowała mi przed chwilą, że to jednak Harry – wdzięczył się prezenter. – Powitajcie wspaniałą Chrisy Amberton w piosence Christiny Aguilery „The Voice Within.” Chrisy wykona tą piosenkę akompaniamentem fortepianu – gdy konferansjer wypowiedział te słowa, Laura z przerażeniem stwierdziła, że nad jej głową zrobiło się jaśniej. Sufit zaczął się rozsuwać a po chwili jej sylwetka, wraz z fortepianem, który dostrzegła teraz obok siebie, zaczęły wyłaniać się na scenę. Z sercem w okolicach gardła kucnęła rozpaczliwie, lecz wiele jej to nie pomogło. Po chwili wyłoniła się cała, lecz okazało się, że znajduje się zupełnie z boku sceny. Podziękowała opatrzności i na czworakach wycofała się za kulisy, praktycznie przez nikogo nie zauważona, bo na środku sceny stała już dziesięcioletnia dziewczynka. Machała do publiczności i zwracała na siebie uwagę wszystkich. Obecnie już bezpieczna Laura westchnęła i zjechała plecami po ścianie.

     – Paniusiu, rusz się stąd, to jest miejsce dla techników – warknęła jakaś kobieta, która przechodziła obok. Następnie przycisnęła do ucha znajomą słuchawkę bluetooth i zaczęła na kogoś krzyczeć. Po chwili jednak oderwała ją od ucha i wcisnęła Laurze w rękę. – Jeśli chcesz się na coś przydać, znajdź mi nową. To gówno nie działa. – Spojrzała na nią. – No rusz się – warknęła znowu. Boże ci stażyści... – rozłożyła ręce i ruszyła dalej.

Co za dzień! – pomyślała na to Laura. – Za chwilę ktoś na spadochronie zleci mi na głowę!

Laura, która nie miała zamiaru niczego szukać tej kobiecie, zrobiła kilka kroków w stronę wyjścia, gdy ktoś zasiadł do fortepianu. Zaczął ładnym, melodyjnym wstępem, a następnie rozpoczął piosenkę, którą Laura znała. Śpiewała ją tak wiele razy w klubie, że naprawdę ją lubiła, więc przypuszczalnie dlatego szeroko otworzyła oczy już po pierwszych taktach. Moment wejścia w muzykę minął, ale jednak nikt nie śpiewał. Laura cofnęła się o kilka kroków, zaglądając dyskretnie zza kulis.

Mała dziewczynka stała na środku sceny, teraz trzęsąca się i przerażona, a drobne dźwięki wyłapywane przez mikrofon przypominały chlipanie. Potem nastąpiła cisza. Ucichł nawet fortepian.

     – Hej, nie ma się czym przejmować – powiedział z uśmiechem Harry Styles, a ludzie na festynie zareagowali ośmielającymi brawami. – Zaczniesz jeszcze raz a my chętnie posłuchamy, dobrze?

W tym samym momencie Harry pochylił się do kogoś z ekipy, a zaskoczona Laura otworzyła dłoń, w której trzymała słuchawkę. – Jeśli teraz nie zacznie, zabierzcie bachora ze sceny. – głos był dość zmieniony, mechaniczny. – Łeb mi dzisiaj pęka. A nie umiem się obchodzić z dziećmi, które ryczą. – Harry ponownie uśmiechnął się całym garniturem zębów, a gdy dostrzegł, że najeżdża na niego kamera, zatrzepał bujnym owłosieniem. W momencie gdy pianista znów rozpoczął grę, a bliska płaczu dziewczynka  ledwo stała na nogach, wszyscy spojrzeli na scenę.

Z malej dziewczynki wydobył się o wiele starszy i niezwykle donośny głos, a Chrisy, która nawet nie otworzyła małych ust, obróciła się za siebie, gdzie skonsternowany pianista nadal grał, choć dość głupio się uśmiechał. Pochylona nad nim dziewczyna śpiewała do mikrofonu dla instrumentów, patrząc zuchwale w oczy Harrego Stylesa, aż do drugiej wokalizy, kiedy ktoś z ekipy przytomnie podał jej mikrofon.

Wtedy zrobiła parę kroków na przód sceny, gdzie przerażona Chrisy nadal stała jak zaklęta, i kucnęła przy niej.

     – Zaśpiewamy razem? – szepnęła przed refrenem, a dziewczynka pokiwała głową.

Z publiczności rozległy się okrzyki i wiwaty. Laura przyłożyła mikrofon do ust i znów się uśmiechnęła a Chrisy zrobiła to samo.

Widząc, co się dzieje matka Laury wyszła przed swój kramik z kiełbaskami, zadarła głowę i wlepiła oczy w telebim. Kilka przecznic dalej, staruszka zwana babcią Bowles, wyszczerzyła sztuczną szczękę w telewizor. A Barnel Thomson, siedzący tuż za Harrym Stylsem z One Direction, zaintrygowany uniósł brew.

Jednak tylko Laura wiedziała dlaczego właściwie to zrobiła.

Nadal słyszę duchy w swojej głowie,

tato.

--------------------------------------------------------------------------

Uff, a teraz coś ode mnie. Bardzo się cieszę, że jesteście. Mam nadzieję, że ubawiliście się czytając ten odcinek i będziecie czekać na następne:)